«Եթե հաղթեմ, մտերիմներիս հետ նշելու եմ հաղթանակս, եթե ոչ, կշնորհավորեմ հաղթողին»

«Իրատես de facto»-ի հարցերին պատասխանում է ԱԺ պատգամավոր, թիվ 11 ընտրատարածքում ԲՀԿ պատգամավորության թեկնածու ԳՐԻԳՈՐԻ ՄԱՐԳԱՐՅԱՆԸ:

ԱՅՑԵՔԱՐՏ

Գրիգորի Մարգարյանը ծնվել է 1964 թ., Երևանում: 1981-ին ավարտել է Բելինսկու անվան թիվ 38 դպրոցը, 1986 թ.` Երևանի պետական համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը: 1987-1990 թթ. աշխատել է «Էրեբունի» ԳԱՄ-ում որպես կադրերի տեսուչ, 1990-1991 թթ. եղել է «Գոռ- 4» կոոպերատիվի իրավախորհրդատու, 1991-1993 թթ.` խուլ-համրերի թիվ 1 կոմբինատի արտադրամասի վարիչ: 1993-1995 թթ. արդյունաբերության նախարարության առևտրական ներկայացուցիչն է եղել Իրանում: 1997 թվականից զբաղվել է ձեռներեցությամբ: 1998-2003 թթ. եղել է «Նուբարաշենի թռչնաբուծական ֆաբրիկա» ԲԲԸ խորհրդի նախագահ: 2003-ին և 2007-ին մեծամասնական ընտրակարգով ընտրվել է ԱԺ պատգամավոր: Ամուսնացած է, ունի երկու երեխա:

-Նախընտրական քարոզարշավը կիսվել է, հանդիպումներում ընտրողներն ի՞նչ խնդիրներ են Ձեզ ամենից շատ առաջադրում:

-Հիմնականում սոցիալական, իրենց ամենօրյա խնդիրները` աշխատանքի, բնակության վայրի, ենթակառուցվածքների գործունեության վերաբերյալ: Քարոզարշավն ապրիլի 8-ից սկսել եմ, բազում հանդիպումներ եմ ունեցել: Հաշվի առեք, որ ես 2003 թվականից նույն ընտրատարածքի պատգամավորն եմ, արդեն 9 տարի, ժողովուրդն ինձ լավ ճանաչում է, 48 տարի այստեղ եմ ապրում, այստեղ եմ դպրոց գնացել, այստեղ եմ իմ ընտրողների հետ կյանքս ապրել:

-Ընտրողների բարձրացրած խնդիրները լուծելու ի՞նչ ծրագրեր ունեք:

-Օրենսդրական դաշտում այնպիսի օրենքների ընդունումը, որոնք նմանատիպ խնդիրների լուծման համար են:

-Թիվ 11 ընտրատարածքում ի՞նչ ձեռնարկություններ կան:

-Սա նախկին Լենինյան շրջանն է, որը պրոլետարական էր հիմնականում, այստեղ էին կենտրոնացած Երևանի գործարանները, և այս տարածքի բնակիչները գործիմաց արհեստավորներ են, արտադրության մեջ հմտացած, որ հայտնվել են ծանր վիճակում` ձեռնարկությունների փակումից հետո: Իսկ այդ ձեռնարկությունները ԽՍՀՄ-ի ժամանակ կառուցվել էին ոչ միայն Հայաստանի պահանջները բավարարելու համար, հումքը ստանում էին ամբողջ Միությունից, արտադրանքն էլ սպառվում էր նույն կերպ: Այդ գործարանները աշխատեցնելու համար նոր տեխնոլոգիաներ են պետք, որովհետև արդեն հին ու բարոյապես մաշված մեքենասարքավորումներով մրցունակ արտադրանք չես տա այն գնով, որով համարժեք արտադրանքը շուկա են դուրս բերում այլ երկրներ:

-Աշխատատեղերի ստեղծման համար ո՞րն է նախընտրելին` մեծ արդյունաբերության վերագործարկո՞ւմը, թե՞ փոքր ու միջին բիզնեսի զարգացումը:

-Մեծ արդյունաբերությունը շատ դժվար է միանգամից գործարկելը, պետք է սկսել միջինից: Թե՛ մեծամասնական, թե՛ համամասնական ընտրակարգով ընտրվողների ծրագրերում փոքր ու միջին բիզնեսի զարգացումը միշտ եղել է: Շատ ավելի բարդ է մեծ ձեռնարկությունում գումար ներդնելը, առավել ևս մեր տարածաշրջանում ու Հայաստանի շրջափակման պարագայում, ուստի ճիշտը միջինից սկսելն է: Եթե հիշում եք, ԽՍՀՄ-ի ժամանակներում Հայաստանի կոշիկը, տրիկոտաժը մեծ սպառում ունեին, կամաց-կամաց պիտի այդ արտադրանքը վերականգնենք:

-Իբրև 2-րդ գումարման պատգամավոր, Ձեր կարծիքով, ո՞րն է պատճառը, որ փոքր ու միջին բիզնեսի զարգացումն օրակարգից դուրս չի գալիս` օրենսդրակա՞ն, ֆինանսակա՞ն, քաղաքակա՞ն:

-Նախ` քաղաքական. մենք հաղորդակցուղիների խնդիր ունենք: Ապրանքի գնագոյացման վրա մեծ ազդեցություն ունեն թե՛ տրանսպորտը, թե՛ էներգակիրները: Հայաստան թե՛ հումք բերելն է թանկ, թե՛ ապրանքն արտահանելը: Լուրջ չէ միայն սեփական սպառման համար արտադրելը` ապրանքը պիտի արտահանվի: Ձեռներեցներին հիմնականում այս խնդիրն է կանխում մեծ գումարներ ներդնել, այլ պատկեր կլիներ բաց ճանապարհների դեպքում, այսօր Հայաստանում ներդրումներ անում են մեր երկիրը շատ սիրող մարդիկ` գերազանցապես հայեր, որոնք փորձում են աշխատատեղեր ստեղծել ու վիճակը բարելավել: Փառք ու պատիվ նրանց: Ոչ ոք չի գալու մեզ համար ապագա ստեղծի, այլ երկրները մեր մասին չեն մտահոգվելու, մենք պիտի մեր մասին մտածենք:

-Այս պահին որո՞նք են երեք կարևոր խնդիրները Հայաստանում:

-Կարծում եմ` ամենակարևորն այսօր մեզ համար Ղարաբաղի հարցն է, և այդ հարցի լուծումով շատ-շատ հարցեր տրամաբանական ու արագ լուծումներ կստանան: Մեզ համար դա սկզբունքային հարց է, որ խոչընդոտում է Հայաստանի զարգացմանը:

-Ինչո՞վ եք բացատրում, որ ընտրարշավում արտաքին քաղաքական խնդիրներին քիչ են անդրադառնում:

-Այսօր ընտրողին նախ և առաջ հետաքրքրում են ներքին խնդիրները, ճիշտ է, դրանց մեծ մասը բխում է արտաքին քաղաքական խնդիրներից, բայց երբ մարդը պարզապես աշխատանք է ուզում, ապահովություն ու ապագա իր երեխաների համար, նրան ներքին խնդիրներն են մտահոգում: Ի՞նչ է պետք այսօր մարդուն` աշխատանք, բնակարան, ապրուստ և ապագայի նկատմամբ վստահություն: Երբ քաղաքական հարցերը լուծվեն, ավելի լավ պայմաններ ստեղծվեն, կարծում եմ` արտագաղթածների մեծ մասն էլ կվերադառնա Հայաստան:

-Հայ-թուրքական հարաբերությունների կայացման ի՞նչ հեռանկարներ եք տեսնում:

-Չլուծվող հարցեր գոյություն չունեն, ամեն ինչ ժամանակի մեջ է: Այսօր հայ-թուրքական հարաբերությունների կայացումը իրենք կապում են Ղարաբաղի խնդրի հետ, որովհետև պաշտպանել ու պաշտպանում են իրենց «հարազատ» Ադրբեջանին: Հայաստանն իր քայլերն արել է` հետևողական քայլերը, և հիմա Թուրքիան պիտի իր համար պատասխանի այդ հարցին` ուզո՞ւմ է հարևանների հետ 0 պրոբլեմներ կարգախոսին տեր լինել, թե՞ ոչ:

-Ի՞նչ քաղաքական ուժեր եք տեսնում ընտրվելիք խորհրդարանում:

-Կարծում եմ` ՀՀԿ, ԲՀԿ, ՕԵԿ, ՀՅԴ, ՀԱԿ, «Ժառանգություն»:

-Հետընտրական ի՞նչ զարգացումներ եք կանխատեսում:

-Բնականոն ընթացք կունենան թե՛ ընտրությունները, թե՛ սահմանադրությամբ նախատեսված հետընտրական գործընթացները: Իսկ դրա համար պետք է, որ մայիսի 6-ին անպայման ընտրողները գնան ընտրության, եթե բոլորը գնան քվեարկության և ընտրեն, ոչ ոք չի կարող կեղծել նրանց քվեն: Քաղաքացիական պարտքը ապրիորի չէ, բոլորը պիտի հասկանան, որ իրենց մեկ ձայնը որոշիչ է, որովհետև այդ մեկական ձայներից է ձևավորվում հազարավոր մարդկանց ընտրությունը:

-ԲՀԿ-ին` իր ծրագրերի իրականացման համար ինչքա՞ն ձայն է պետք:

-Իշխանություն կամ կոալիցիա կազմող ուժերն ընտրությունների արդյունքներով պետք է այդ հարցերը միմյանց հետ քննարկեն, այսօր այդ հարցին վաղ է պատասխանելը:

-Եթե տետ ա տետ ընտրողին դիմելու հնարավորություն տրվի, ի՞նչ կասեք:

-Նախ` սիրենք մեր երկիրը, որովհետև մերն է, և չմտածենք, թե ինչ պիտի երկիրը մեզ համար անի, մտածենք, թե մենք ինչ կարող ենք անել: Եկեք թույլ չտանք, որ մեր ձայնը կեղծեն, տեր լինեն մեր իրավունքներին:

-Ինչո՞ւ որոշեցիք մեծամասնականով առաջադրվել:

-2003-ին, 2007-ին էլ առաջադրվել եմ մեծամասնականով, ապրում եմ այստեղ և այս տարածքի խնդիրները լավագույնս պատկերացնում եմ, ճանաչում եմ ժողովրդին ու շնորհակալ եմ, որ ինձ վստահում է: Ես պարտավոր եմ կատարել այն խնդիրները, որ առաջադրում է իմ ընտրողը, դա նաև իմ խնդիրն է: Չի կարող այլ տարածքի բնակիչ գալ այստեղ ու հաղթել` ամեն մեկն իր թաղը, իր տունը, իր ընտանիքն ունի:

-Ինչպե՞ս եք վերաբերվում Ձեր մրցակիցներին:

-Հարգանքով, ընտրությունը մրցակցություն է, որտեղ հաղթում է ուժեղը:

-Մայիսի 7-ին ի՞նչ եք անելու:

-Եթե հաղթեմ, մտերիմներիս հետ նշելու եմ հաղթանակս, եթե ոչ, կշնորհավորեմ հաղթողին:

Զրույցը` Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆԻ

Մեկնաբանություններ